Vervolg Reisverslag

Dinsdag 27 januari 2009

Vanmorgen weer vroeg uit de veren, omdat we rond 08.30 uur Deception Island zouden passeren. Start klaar met de camera namen wij onze positie in bij de Lido Bar, ondertussen onze vaste plek. Deception Island is ontstaan vanuit een vulkaan, welke soms nog steeds actief is. Vroeger was hier de mogelijkheid om in speciaal gegraven gaten te baden in de warmte die de vulkaan produceert. Echter mogen ze volgens de IAATO (een internationale organisatie die waakt voor het behoud van Antarctica) geen gaten meer graven dus doen ze dit niet meer. Wij zouden Deception Island sowieso alleen maar passeren, dus geen hot tub voor ons. De aankomst was erg mooi, aan weerszijde grote wanden steen die verschillende kleuren bruin en rood hadden. Echter werd het erg mistig zodra we binnen waren waardoor het uitzicht minimaal was. Hierdoor vonden wij het hele bezoek hieraan wat tegenvallen, geen idee of dit anders zou zijn geweest wanneer we wel beter zich hadden. Van te voren werd hier wel groots over gesproken, ook omdat het binnen varen erg moeilijk wordt door de nauwe doorgang en het feit dat er op verschillende plekken scherpe hoge punten in het water zitten die niet te zien zijn. Toch knap dat ze het bootje daar door heen kunnen varen, maar daar was dan ook alles wel mee gezegd.
Na een spelletje op onze vaste plek, zo kon Coen af en toe naar buiten rennen om een foto te maken, konden we ons alweer opmaken voor de lunch, nou ja, een lunch om 11.15 uur. Omdat we net daarvoor de mededeling hadden gekregen dat onze landingstijd op Half Moon Bay verkort zou worden i.v.m. een aankomend hoog drukgebied hadden we besloten dat we snel moesten eten. Het hoge drukgebied zou namelijk golven van 11 meter hoog kunnen veroorzaken en hierdoor wilde ze op tijd gaan varen zodat ze deze voor zouden kunnen blijven. Omdat wij in de eerste groep zouden zitten vandaag en we zagen dat we sneller gingen varen, hadden we het plan bedacht dat we in de eerste boot van onze groep wilde zitten, zodat we er eventueel 10 minuten bij konden smokkelen. Er wordt namelijk niet heel nauwkeurig op gelet en dan zaten we toch nog in de rode groep terug. Het eten viel vandaag voor het eerst wat tegen, maar hierdoor konden we wel opschieten wat weer binnen ons plan paste. Na de lunch dus snel naar de hut en alle ski kleding met bij behorende accessoires weer aan. Tijdens het aankleden kwam de oproep dat de eerste groep over 10 minuten zou vertrekken, we zijn nog nooit zo snel boven geweest. Eenmaal aangekomen in de lounge, konden we direct aansluiten en werden we al geteld, nummer 7 tot en met 9, mooi onze missie om in de eerste boot te gaan was geslaagd (gaan er 15 tegelijk in). Omdat het allemaal zo snel ging, gingen we ook direct door. Het regende minimaal, maar dat mocht de pret niet drukken. Eenmaal aan land (Half Moon Bay), snel onze spullen gepakt (de camera en de harddisc recorder zitten in de cameratas, welke in een plastic tas zit, welke weer in de rugtas zit) en naar boven gelopen. De Chinstrapped pinguïns klimmen vanuit het water omhoog de berg op. In de winter ligt hier allemaal sneeuw, maar nu is deze verdwenen en blijft er een rotsachtige omgeving over. Het eerste deel bestaat dan uit alleen maar uit hele fijne kiezels. De pinguïns moeten dan ook een hele klim maken om te rusten of een eind naar beneden om te zwemmen. Omdat het nu erg modderig was, waren de meeste pinguïns erg vies, dus namen ze af en toe een bad. Hierdoor liepen ze steeds heen en weer, wat voor ons leuke beelden en foto’s betekende. Verder hadden we ook een erg mooi uitzicht op de gletsjer op Livingstone Island. Ons plan om 10 minuten mee te smokkelen lukte en toen we terug gingen in de Zodiac zagen we dat het schip ondertussen omringd was door stukken los ijs. Erg mooi om te zien. Het begon ook wat harder te regenen, waardoor we weer mazzel hadden met de groep waarin we zaten. We baanden ons een weg door het ijs met de Zodiac en gingen weer het schip op. Snel naar de hut en tijd voor een warme douche.
Na het theemoment hebben we onze spullen weer gepakt en zijn we gaan lezen ergens op het schip. Wel met een uitkijk naar buiten, want je weet nooit wat je zien. Zo kwamen we nu langs diverse basisstations en hebben we bij station Bellinghausen nog een wetenschapper afgezet. Deze werd opgepikt in een rubber bootje.
Toen was het alweer tijd voor het avondeten. Ineens hoorde we een hoop enthousiaste geluiden van de mensen komen die aan het raam zitten, dus snel kijken en het bleek, er zwom een Orka dicht langs het schip. Coen heeft deze nog kunnen zien maar de anderen niet, omdat we geen tafel bij het raam hadden. Het blijkt toch elke keer weer een voordeel om wat langer te zijn. Omdat we hoopten op nog meer Orka’s, zijn we na het eten naar de bibliotheek gegaan, omdat je daar ook uitzicht hebt op buiten en nog een beetje warm zit. Helaas geen Orka’s meer gezien, maar nog wel een walvis en ook enkele robben en vogels.
Hoe het verder allemaal gaat lopen is nog een beetje onduidelijk. We zijn nu in ieder geval twee dagen op zee, richting South Georgia. Morgen zouden we echter langs Elephant Island varen, alleen kunnen we nergens ontdekken hoe en wat, dus dat blijft nog een beetje spannend.


Woensdag 28 januari 2009

Vanmorgen konden we uitslapen, we zouden de gehele dag op zee zijn. Dit hebben we dan ook gedaan. Toen we aan het ontbijt zaten kwam echter de mededeling dat we vanmorgen rond 04.00 uur Elephant Island waren gepasseerd, maar dat er echter niets te zien viel, het was mistig en dat was het nog steeds. Wel vertelden ze dat we liever mist hadden dan de storm en de sneeuwbuien die ons nog steeds achtervolgde, daarom gingen we nog steeds in volle vaart vooruit en was de kans groot dat we deze voor zouden blijven.
Na het ontbijt daarom maar weer onze vaste plek ingenomen en zijn we de dag doorgekomen met lezen, spelletjes en meer van dat soort dingen. Echter in de middag werd de mist ingeruild voor regen en werd de zee wat onstuimiger. Rond 16.15 uur kwam dan ook de mededeling dat de storm ons ondertussen had ingehaald. Gelukkig geen golven van 11 meter, maar de boot ging wel aardig te keer. Ook gelukkig geen sneeuw, maar met regen hadden we ook geen mooi uitzicht. Wel waren we blij dat we niet ziek werden van al dat heen en weer geschud in de boot.
De rest van de dag zag er zo’n beetje hetzelfde uit, morgen is er weer een dag op zee. Kunnen we tenminste wat boeken uitlezen!


Donderdag 29 januari 2009

Vandaag weer de hele dag op zee, de dag zag er zo’n beetje hetzelfde uit als gisteren. Echter kregen we rond het middaguur te horen dat we de storm weer hadden ingehaald. Helaas konden we de hele dag niets anders zien dan mist. Ook kregen we te horen dat we sneller hadden gevaren en dat we vanavond al in South Georgia aan zouden komen.
Daarom hadden we tijdens het avondeten onze camera meegenomen om eventueel foto’s te maken. Omdat het nog steeds mistig was, donker werd en we er ook nog niet waren (we voeren zo langzaam dat we er waarschijnlijk pas morgen zouden zijn), zijn we met ons boek weer naar de hut vertokken.

Vrijdag 30 januari 2009

Vanmorgen vroeg weer uit de pinguïnveren om op tijd bij het ontbijt te zijn. Dit omdat we rond 08.00 uur bij het Drygalski Fjord zouden zijn. Tijdens het ontbijt kwamen al de nodige ijsbergen voorbij en kwam de mededeling dat we er bijna waren. Coen zat ongeduldig te wachten, want Mar eet nooit zo snel en zeker in de ochtend niet, waardoor we uiteindelijk tegen Coen zeiden dat hij al op pad mocht met de camera. Zo’n 10 minuten later voegde Mar en Astrid zich bij hem. Coen had ondertussen al wat pinguïns en vogels gespot in het water, maar helaas niet op de foto kunnen zetten. De passage in het fjord was erg mooi en indrukwekkend. Grote bergen met gletsjers die smolten waardoor er watervallen ontstonden die uitkwamen in de zee. We zagen echter geen robben en pinguïns, maar dat mocht de pret niet drukken.
Na een uur wat gelezen te hebben, vertrokken we richting de Grand Salon voor een belangrijke bijeenkomst over de landingen in South Georgia.
Hier kregen we te horen dat we al onze kleding en rubber laarzen goed moesten nakijken of er geen overgebleven troep aan zat, omdat we niets vanuit Antarctica mee mogen nemen in South Georgia. Ook gaan ze ons en onze tassen langs met een stofzuiger om te zorgen dat echt alles weg is. Het leek ons erg overdreven, maar ze vertelden ook dat er in het verleden dingen werden overgebracht welke de oorspronkelijke species verdringen. Ook is er op dit moment een pinguïnkolonie, op één van de plekken waar we nog gaan komen, die ziek is. Onduidelijk is waardoor dit komt, maar alle pinguïn jongen op 2 na zijn al gestorven. Hierop besloten we om na het praatje naar de hut te gaan en alles maar even na te kijken.
Toen dit was gebeurd zijn we weer naar boven gegaan, naar onze vaste plek. De mist die na het fjord was ontstaan, begon weer langzaam weg te trekken en de ijsbergen kwamen te voorschijn. Wat geweldig was dit, supergrote ijsschotsen soms met meerdere tegelijk en we hebben er daadwerkelijk ook nog één gespot waar pinguïns op zaten. Ze waren bijna niet te herkennen, en dat terwijl de ijsberg echt heel dichtbij was, maar omdat deze zo groot was vielen ze er bij in het niet.
Eenmaal aangekomen in de buurt van Grytviken (waar een voormalig walvisstation zit) zagen we ook steeds vaker pinguïns en zeehonden. Erg leuk om deze te spotten. Verder was het een prettige bijkomstigheid dat de zon heerlijk scheen en de temperatuur aangenaam was. Er stond alleen veel wind.
Toen het voor ons tijd was om aan land te gaan (we zaten in de laatste groep) zijn we snel naar de Salon gegaan zodat we weer in de eerste boot van onze groep zaten. Omdat ze hier erg bang zijn dat men toch andere flora en fauna meeneemt op South Georgia, werden we eerst allemaal schoon gezogen met een stofzuiger. Dit zal alle landingen gebeuren in South Georgia. Hierna snel in de Zodiac om aan land te gaan. Zoals altijd hadden wij onze camera spullen waterdicht ingepakt zoals ze ook aanraden. Het was ons opgevallen dat de meeste van onze reisgenoten hun foto- of videocamera om hun nek houden. Soms is het jammer dat wij dit niet doen, omdat je dan wat foto momenten mist, nu was het erg nuttig. Omdat er veel wind stond en de zee dus onrustig was, werden we zeiknat. In dit geval Coen het meest omdat hij vrij vooraan de Zodiac zat, met de rugtas op zijn rug. We waren even bang dat er toch wat water binnen was gekomen (de rugzak was drijf, er stond zelfs een plas water in) maar de inhoud van de cameratas was gelukkig droog. Onze medereizigers daarentegen raakte lichtelijk in paniek bij het zien van al dat water wat over de rand kwam en hun dure spullen die zij om hun nek hadden hangen (ja die regels zijn er niet voor niets!)
Eenmaal aangekomen werd er verteld dat er over een minuut of 20 een praatje zou komen over en bij het graf van Shackleton. Wij hadden hier niet echt oren naar, dus zijn alleen even naar de begraafplaats en het graf gelopen en hebben ons daarna gestort op de zeeolifanten en koningspinguïns. Er was gezegd dat we deze de komende twee landingen nog genoeg gaan zien, maar wij kunnen er geen genoeg van krijgen. Wat een geweldige beesten. Zeeolifanten hebben hun naam te danken aan hun enorme grootte (vrouwtjes wegen zo’n 900 kilo en mannetjes wegen zo’n 4 ton!), maar ook omdat de mannen vanaf hun 8ste jaar hun neus dusdanig kunnen opblazen zodat deze lijkt op een slurf. Helaas waren er geen mannelijke zeeolifanten (althans niet die dit deden). Wel waren er zeeolifanten die veel jongen hadden en leuk heen en weer liepen. Dit maakte het erg moeilijk om uit hun buurt te blijven. Van te voren was ons verteld dat we bij de zeeolifanten een afstand moesten bewaren van 15 meter. Dit was hier echter niet mogelijk. Wel moet je goed opletten waar je loopt, maar dat is met die dartelende kleintjes soms erg lastig. Helaas zagen we ook nu weer medereizigers die alle aanwijzingen en gedragsinstructies volkomen aan hun laars lapten, jammer dat het soms zo moet.
We moesten hier van het ene punt naar het andere punt lopen. De start was dus bij de begraafplaats en het eindpunt was bij het museum van het walvisstation. Een loop van ongeveer een kilometer. Ondertussen kom je dus heel wat zeeolifanten en koningspinguïns tegen. De foto’s zijn weer erg leuk geworden.
Even wat meer informatie over het walvisstation. Dit is het enige station wat bezocht mag worden, alle andere walvisstations mogen niet dichterbij benaderd worden dan 200 meter. Dit omdat er gevaarlijke materialen zijn en ze in een gevaarlijke staat verkeren. Delen van het gebouw kunnen door de wind namelijk door de lucht vliegen.
In dit station zijn 175.000 walvissen verwerkt en daarnaast nog duizenden zeeolifanten. Niet echt prettig dus, maar we praten wel over een hele andere tijd. Het station is niet meer operatief sinds 1964. De machines die er nu stonden, stonden oorspronkelijk in gebouwen, maar die omhulsels zijn weggehaald. Hierdoor krijg je wel een goed beeld van de machines. Ook liggen er veel walvisbotten, grote metalen kettingen, enz. Ook is er nu een museum, interessant om even gezien te hebben hoe men vroeger alles deed. Echter waren niet alle foto’s even aantrekkelijk om te zien.
Wat nog wel leuk om even te vermelden is, dat er ook een kerk is op Grytviken. Eén van onze expeditieteamleden ging daar vanavond trouwen. Niet echt een hele leuke plek, maar we kunnen ons voorstellen dat als je een wetenschapper bent dit wel een hele bijzondere plek is.
Na onze terugkomst op het schip, moesten we ons snel douchen en omkleden om te gaan dineren, want dit was al begonnen. Verder gaan we vanavond vroeg naar bed, de eerste landing morgen begint al om 07.00 uur, gelukkig zitten wij in de derde groep!


Zaterdag 31 januari 2009

Vandaag op tijd de wekker gezet, omdat de landingen vroeg waren begonnen. Omdat wij echter niet gelijk van boord mochten, konden we nog wel op ons gemak wakker worden. We hezen ons direct in onze ski pakken (thermo ondergoed is al sinds gisteren tijdens de landing niet meer nodig) en namen onze tassen en reddingsvesten mee. In het restaurant werden we bijna uitgelachen, omdat we zo veel spullen meegenomen hadden. We waren blijkbaar de enige die bepakt naar het restaurant gingen, maar ach we hadden geen zin om ons 4 keer per dag om te kleden.
Na het ontbijt nog even een rondje dek gedaan. Hier vonden we een Wilson’s Storm-petrell op het dek. Deze leek gewond of ziek, omdat hij er erg stil en angstig bij lag. Omdat alle biologen van boord waren hadden we een andere medewerker van het schip aangesproken. Die wist echter ook niet wat ze er mee moest en zei dat we hem lekker moesten laten liggen. Wij besloten hierop de foto aan een bioloog aan land te laten zien en vragen wat we er mee moesten doen.
Na het rondje aan dek begaven we ons naar de Grand Salon waar we nog een half uur moesten wachten tot we ons weer konden laten schoonzuigen en we aan land mochten. Dit ging echter een stuk sneller dan gisteren en binnen een mum van tijd zaten we in de Zodiac op weg naar Stromness Bay. Al snel zagen we heel wat zeehonden (Antarctic Fur Seal) langs de kant zitten en hoe dichter bij we kwamen hoe mee zeehonden we zagen. Ze doken overal langs de Zodiac op en waren absoluut niet bang. Er lag er bijna een onder toen we de kant op doken en deze niet op tijd weg ging. Omdat er bijna geen landingsplaats was aan de kant (vanwege alle zeehonden), moesten we eerst doorlopen voorbij de plas, zodat er ruimte bleef om iedereen in en uit te laten. Maar hierna konden we alle dieren naar hartelust fotograferen en filmen, wat we dan ook gedaan hebben. Maar eerst gingen we naar een vogelexpert om de foto van de storm-petrell aan dek te laten zien. Zij vertelde om welke vogel het ging, en dat deze niet alleen weg komen van hun plek als er geen wind is of kan komen. We besloten om bij terugkomst direct te kijken of de vogel er nog was en hem te helpen.
Maar eerst onze landing. We werden helemaal vrolijk van alle ronddartelende zeehonden, je moest echt goed uitkijken anders zou je er nog op één gaan staan. Ook waren er heel wat koningspinguïns en een paar ezelspinguïns (Gentoo). En ineens zag Mar een rendier heel dichtbij. Deze kwam ineens over de heuvel en bleef erg mooi staan, kwam een stukje onze kant op gerend en ging weer weg. De rendieren (7 vrouwtjes en 3 mannetjes) zijn in 1911 door de walvisvangers hierheen geïmporteerd en leven hier nog steeds. Ondertussen leven er 2000 op het eiland South Georgia, toch bijzonder om er dan één te zien.
Na een uur gingen we weer terug naar het schip. Na de standaard schoonmaak route snel even naar de hut om ons om te kleden en daarna door naar het dek. Eenmaal hier aangekomen, bleek dat de storm-petrell al was vertrokken, waarschijnlijk hadden andere hem ook opgemerkt en wisten wat ze er mee moesten en hebben hem geholpen.
Nu konden we opgelucht nog even een spelletje spelen en wat lezen alvorens we aan de lunch begonnen. Na de lunch moesten we ons alweer richting de hut begeven om ons om te kleden voor de laatste landing hier in Fortuna Bay. Er werd van te voren gewaarschuwd dat we onze mutsen mee moesten nemen, omdat de tocht naar het land langer was dan vanochtend en omdat er een stevige wind stond. Deze was inderdaad kouwelijk tijdens de overtocht, maar aan land gelukkig niet merkbaar. Ook hier werden we weer onthaald door vele jonge zeehonden. De zeehonden worden tot 12 weken gevoed door hun moeder en daarna zijn ze op zichzelf aangewezen, dat kunnen wij ons toch niet voorstellen. Zeker niet als je ziet hoe klein en speels sommige nog zijn. Er werd ons bij aankomst verteld dat 2 kilometer verderop een grote kolonie koningspinguïns zat, waarop we besloten om eerst daar heen te lopen en dan op de terug weg de rest te doen. Echter verloopt de tocht toch niet zo snel als je steeds wordt afgeleid door zeehonden en kleinere groepen pinguïns die je op de foto of film wil zetten of gewoon zo even wilt bewonderen. Eenmaal aangekomen bij de plek waar de kolonie zou moeten zitten kon je er ook echt niet om heen, er zaten er duizenden!!!! Helemaal geweldig. Wat een unieke ervaring. Er waren ook veel jongen te zien. Deze lijken totaal niet op de al volwassen koningspinguïns, maar het zijn grote bruine wollige beesten. Echt een lelijk eendje. De jongen verliezen in hun jeugdige periode pas hun wollige laag en ontwikkelen hun mooie gele, zwarte en witte kleuren. Ook het geluid wat de koningspinguïn produceert is super om te horen. Het is echt een soort zingen wat ze doen, dit doen ze echt naar elkaar toe waardoor je er altijd minimaal 2 hoort. Omdat de groep zo groot is, hoor je dit bijna continu. Na drie kwartier genieten moesten we toch echt weer terug lopen naar de Zodiacs, zeker omdat we toch ook nog wat van de zeehonden wilden zien. Maar we hadden hier wel een hele dag kunnen zitten (net zoals bij de zeehonden trouwens). Op de terugweg kom je langs diverse kleinere groepen, die een stuk rustiger zijn dan de grote groep. Ook tref je hier geen jongen aan. Wel krijg je dan de kans om nog net iets dichterbij te komen.
Terug bij het begin hebben we nog erg genoten van de zeehonden. Vooral van de kleintjes, wat een energie. Even kwam er een moeder aangehold toen ze vond dat we te dicht bij de kleine stonden, snel een stap achteruit, want hoe lief ze ook lijken, ze schijnen erg gemene tanden te hebben. De jonge zeehonden zelf lijken echter nergens van op te kijken en komen met momenten brutaal over. We hebben vooral genoten van één van de kleine zeehonden die steeds voorbijgangers probeerde “aan te vallen”. Wat inhield dat deze steeds achter een medereiziger aan holde om te kijken wat deze deed. Meestal werd hij genegeerd en liepen ze door (zoals we ook moesten doen), bleef diegene soms toch staan, wist hij niet hoe snel hij weg moest komen. Het geluid dat de zeehonden produceren klinkt soms net als een haan, en komt meestal heel zielig over. We vragen ons af of ze het ook zielig bedoelen, we denken eigenlijk van niet.
Terug in de Zodiac om onze laatste landing op Antarctica af te sluiten, helaas is het al weer zo ver, maar wat was het, het waard! En als cadeautje zagen we op de tocht terug diverse zeehonden spelen, maar één ervan was een albino, helemaal wit. Erg bijzonder. Helaas hebben we er geen foto van, want alles zat goed waterdicht opgeborgen, maar wat leuk om toch nog te zien.
Nu gaan we ons weer opmaken voor 2 zeegdagen en dan zijn we dinsdag op de Falkland Eilanden.


Zondag 1 februari 2009

Vandaag was weer een zee dag. Deze dag zag er hetzelfde uit als de voorgaande zeedagen. Gevuld met lezen, spelletjes en het sorteren van de foto’s. We zijn alvast begonnen met een grove selectie te maken van de foto’s die we willen gebruiken voor het fotoboek welke we gaan maken als we thuis zijn. Dit scheelt een hoop tijd voor straks, waardoor we het boek sneller kunnen bestellen en ontvangen om aan iedereen die het maar wil te laten zien. En bereid je voor op veel foto’s want zelfs de selectie zijn er nog veel. We hebben dan ook zo veel leuke dingen gezien.
Vannacht mogen we een uur langer slapen, aangezien de klok weer een uur terug gaat, dat is ook nooit weg aangezien die zeedagen ook erg vermoeiend zijn. Geef ons maar wat actie.


Maandag 2 februari 2009

De laatste zeedag voor ons bezoek aan Stanley op de Falkland Eilanden. Omdat er in de Lonely Planet niet heel veel informatie staat, besloten we vandaag maar eens een lezing bij te wonen. Op zeedagen zijn er gemiddeld 4 lezingen per dag. Wij hebben er tot nu toe 1 bezocht en om eerlijk te zeggen zijn ze erg langdradig. Ook vinden wij dat de meesten aan boord zichzelf erg graag, en niet al te verstaanbaar, horen praten waardoor we na die ene keer naar geen één lezing meer zijn gegaan. Maar vandaag was er een lezing door dr. Pütz en deze man heeft tot nu toe ook de verplichte bijeenkomsten gedaan en was wel verstaanbaar. Ook zou hij iets gaan vertellen over de Falkland Eilanden, waardoor wij hoopte ideeën op te doen van wat wij morgen konden gaan doen daar.
Helaas had hij een inleidend praatje van zo’n 15 minuten over wat statistische gegevens van de Falkland Eilanden en liet hij daarna een videofilm zien. Deze film was van 10 jaar geleden, maar was de beste film die er was over de eilanden. De taal die ze spreken op de eilanden is Engels (het is een onderdeel van Engeland), maar gelukkig spraken ze de Duitse vertaling er door heen. Na 45 minuten film wisten we alle voor- en nadelen om op het eiland te leven, maar waren we niet veel wijzer over het plaatsje wat we morgen gaan bezoeken. En konden we de conclusie trekken dat wij nu zeker niet meer naar lezingen zouden gaan.
Verder hebben we vandaag de foto’s verder uitgezocht en hebben we nog wat gelezen (de boeken gaan erg hard, gelukkig hadden we er voldoende meegenomen) en gaan we ons opmaken voor morgen. We zijn er namelijk al om 07.00 uur, dus weer vroeg uit de veren.